پروردگارا روزی از روزهای تاریک و سرد پاییز کرکس های گرسنه که طعمه اشان لاشه ها بود پرستوی تازه پروازی را دیدند و قصد شکارش را کردند آن پرستو که دیگر بال پرواز برای اوج گرفتن نداشت بر روی شاخه هایم نشست من او را پناه دادم از پوست تنه ام لانه ای گرم برای خود ساخت و در زیر سایه ام پناه گرفت . در فصلی که همه ی درختان برگ و شاخه هایشان خشکیده بود به عشقش غنچه کردم گل دادم در زمستان زیر باران برایش سقف بودم درختی بودم از درختان دگر شاخه هایم سرتر .

پروردگارا آن پرستو در اغوش گرمم احساس سرور میکرد و عاشقم شد ولی ته قلبش رنجی داشت و ان این بود که دوباره بال پرواز پیدا کند و بر فراز بلندی های برتر سنگی لانه سازد .

پروردگارا من از این غمش محزون بدم و از شما خواستم که از عمرم بکاهید و در عوض به پرستو بال پرواز دهید . دعایم استجابت گشت و روز به روز پرستو بال هایش رشد میکرد و در عوض شاخه هایم خشک میشد تا اینکه در جوانی تنه ام خمیده شد .

پرستو دیگر مثل روزهای اول با من نبود او دیگر دوستم نداشت زیرا خشکیده بودم و قدم خمیده و او دگر بال پریدن داشت ولی نمیدانست که بهایش را من پرداختم بهایی به سنگینی عمر تنومند ترین درخت.